Joyce Tol overleed in december 1985 na een lang ziekbed. Joyce was op dat moment getrouwd en moeder van een zoon van 11 jaar.
Tot ruim een jaar vóór haar dood had ze leiding gegeven aan een eigen bedrijf. Dit verkocht ze om zich daarna volledig te kunnen richten op alles wat er door haar ziekte op haar af kwam.
Het was haar wens om de kwaliteit van het leven van mensen die met hun levenseinde worden geconfronteerd te bevorderen.
Ze ondernam pogingen om een centrum te stichten waar mensen die in dergelijke omstandigheden terecht waren gekomen met elkaar in contact zouden kunnen komen, elkaar zouden kunnen ondersteunen en hun ervaringen uitwisselen. In diezelfde periode werd er ook door een werkgroep van de Stichting Dr.Elisabeth Kübler-Ross Nederland (EKR) onderzocht of er tot een concrete vorm van ondersteuning kon worden gekomen voor mensen in de laatste levensfase en hun naasten. Deze lijnen kruisten elkaar en er ontstond contact. In de zomer van 1985 vonden er enkele intensieve en open gesprekken plaats. Besloten werd elkaar op de hoogte te houden van de eigen vorderingen.
Het legaat
In het late najaar van 1985 besloot het bestuur van de EKR-stichting het groene licht te geven aan het concreet gaan uitwerken van de door de werkgroep ontwikkelde ideeën. Dit werd vervolgens, zoals met haar was afgesproken, met een kort briefje aan Joyce Tol meegedeeld. Daarop volgde geen reactie. Des te groter was de verrassing toen de secretaris van de EKR-stichting in maart 1986 een bericht van een notaris ontving dat er een aanzienlijk legaat van Joyce Tol in aantocht was. Het legaat was nagelaten met een eraan gekoppeld bestedingsdoel: het geld was bestemd voor het uitwerken van de bestaande plannen om tot oprichting van een steunorganisatie voor mensen in de laatste levensfase te komen en, meer algemeen, om de kwaliteit van leven van mensen die met verlies worden geconfronteerd te bevorderen. Joyce Tol bleek enkele maanden daarvoor te zijn overleden. Bij nader onderzoek werd duidelijk dat zij het briefje over de start van de EKR-activiteiten kort voor haar overlijden had ontvangen en direct daarop had besloten om haar testament aan te passen.
Het eerste Bijna Thuis Huis
Het legaat maakte het onder andere mogelijk om het eerste Hospice in Nederland, het Bijna Thuis Huis in Nieuwkoop, te realiseren. Dat was van grote betekenis aangezien op dat moment nog in brede kring wantrouwen bestond ten aanzien van dergelijke activiteiten en het dus moeilijk was goede financiering ervoor te vinden. De betekenis ervan werd onderstreept toen dit huis in de jaren die volgden een voorbeeld en inspiratiebron bleek voor het tot stand komen van vele tientallen vergelijkbare hospicehuizen.
Het werd de bakermat van een uniek zorgconcept dat berust op intensieve terminale thuishulp door gewone mensen, zoals familieleden, vrienden, buurtgenoten en andere vrijwilligers die, indien dat nodig is, naast de hulp aan huis, ook de mogelijkheid kunnen aanbieden van een thuisvervangende (Bijna Thuis-) opname in de eigen woonomgeving. Van belang is ook, dat deze zorg gratis wordt aangeboden, dat er ruimte is voor iedereen die deze zorg nodig heeft en dat het aanpassen aan de zorgwensen van de gebruikers zelf het uitgangspunt is.
Gezien het bijzondere doel dat aan het legaat was gekoppeld, besloot het bestuur van de stichting EKR na enkele jaren, om het eigendom van het Bijna Thuis Huis in Nieuwkoop en het beheer over het restant van het legaat dat inmiddels weer langzaam begon aan te groeien onder te brengen in een aparte stichting.
En zo werd in december 1994 de Stichting Joyce Tol Fonds opgericht, vernoemd naar de legaatgeefster om daarmee haar bijdrage te eren en er voor te zorgen dat de gelden volgens haar oorspronkelijke wens besteed zullen blijven worden.